Edge of Seventeen

Van Boy George tot de Eurythmics en van fluorescerende overhemden tot snoeiharde haargel: de zomer van 1984 was zo jaren tachtig als de jaren tachtig ooit zouden worden. De zeventienjarige Eric Hunter uit het provinciale Sandusky, Ohio, zit er middenin gevangen. Samen met zijn vriendinnetje Maggie heeft hij zijn bruine polyester schooluniform tijdelijk verruild voor een zomerbaantje in het fast food restaurant bij een plaatselijk pretpark.

Collega Rod kan zijn baby blauwe ogen niet van Eric afhouden, en Eric zelf vindt het steeds moeilijker Rods flirts te weerstaan. Rods aantrekkingskracht heeft een verwarrende, beangstigende maar ook opwindende uitwerking op Eric.
Lokale inwoners reageerden divers op de filmcrew die voor opnames van Edge of Seventeen in hun woonplaats aanwezig was. Het is zelfs voorgekomen dat de politie vier keer op één dag langs moest komen op de set.

____________________________________________________________________________________________

Presque Rien

Franse homoromantiek

Om de film Le Roi Danse toch in de Nederlandse bioscopen te kunnen brengen werd nog niet zo lang geleden ArtiFilm opgericht. Alleen al dat gegeven maakt al duidelijk dat er gedreven filmliefhebbers in ons land rondlopen, die een film de kans willen geven die door andere distributiemaatschappijen als oninteressant werd beschouwd. In juni komt de Franse film Presque Rien van regisseur Sébastien Lifshitz uit, een homofilm uit 2001 die alleen door het initiatief van Hans en Piet van ArtiFilm de Nederlandse witte doeken haalt.

De film vertelt het door de regisseur zelf geschreven verhaal van de 18-jarige Mathieu (Jérémie Elkaïn) die de zomervakantie aan de Bretonse kust doorbrengt met zijn depressieve moeder, zijn opdringerige tante en zijn zusje. Tijdens het luieren aan het strand wordt hij in de gaten gehouden door Cédric (Stéphane Rideau), een ongeveer even oude jongen. De twee worden verliefd op elkaar, maar worden in de weg gezeten door de de veeleisende en overmatig aanwezige familie van Mathieu en de ex-vriend van Cédric.





Hun ontdekkings- en zoektocht naar ware liefde maar ook naar onafhankelijkheid beslaat in de film een periode van 18 maanden en resulteert in een einde dat op z’n minst realistisch kan worden genoemd. Niks dromerigheid of een happy end à la Hollywood, maar gewoon zoals het wel vaker om je heen gebeurt.
In heel veel donkere scènes, waarin soms haast niets is te zien, laat Lifshitz in zijn debuutfilm de liefde tussen de twee aantrekkelijke jongens langzaam opbloeien. De uitbundige en speelse strandscènes lijken hun liefde te bewijzen. Super close-ups zorgen hier en daar voor een iets te artistiek sausje, terwijl de camera bij de vrijscène in de brandende zon op het strand juist niet beweegt en ontdaan van iedere betrokkenheid simpelweg een geile neukpartij registreert. Het is in haast onopvallende details dat Lifshitz interessante nuances laat zien.

Zo is er bijvoorbeeld het gesprek tussen Mathieu en zijn zus tijdens het ontbijt; zus vraagt of hij het met Cédric doet en of hij dat niet vies vindt. Mathieu antwoord open en eerlijk. De vraag of hij verliefd is beantwoordt hij echter met een blik alsof dat onderwerp veel te intiem is voor een gesprek.
Presque Rien verdient er zonder meer een plekje mee op de Nederlandse witte doeken.